اثر باز آموزی حسی با بهبود عملکرد اندام فوقانی مبتلا در بیماران سکته ی مغزی ایسکمیک

زمینه و هدف: سکته ی مغزی منجر به بروز اختلالات حسی، حرکتی و فقدان عملکرد می گردد. تحریکات حسی، اساسی برای شروع روند پلاستیسیتی مغزی و بهبود عملکرد حسی حرکتی در اندام های مبتلا می باشند. هدف این مطالعه بررسی اثر باز آموزی حسی با بهبود فعالیت عملکردی اندام فوقانی مبتلا در بیماران سکته ی مغزی ایسکمیک می باشد. روش بررسی: مطالعه ی حاضر از نوع تجربی قبل و بعد روی 30 بیمار زن و مرد مبتلا به سکته ی مغزی ایسکمیک که دامنه ی سنی آن ها حدود 40 تا 65 سال بود، در 2 گروه تجربی و کنترل (15n=) انجام گرفت. اطلاعات زمینه ای از طریق پرسشنامه، و بالینی از طریق آزمون های fugl-meyer (جهت بررسی عملکرد اندام مبتلا)، box and block (جهت بررسی مهارت های دستی بیماران)، و motoricity index (جهت بررسی نقایص حرکتی) اخذ گردید. گروه های تحقیق به مدت 24 جلسه (یک روز در میان) تحت درمان های تعریف شده قرارگرفتند. نتایج ارزیابی های قبل و بعد از درمان مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها: مقادیر پایه اصلی گروه ها قبل از درمان مشابه بود و تفاوت معنی داری وجود نداشت. مقادیرقبل و بعد از درمان کلیه ی آزمون ها در گروه تجربی و کنترل معنادار بود (با برتری بارز گروه تجربی) و روند بهبودی را نشان می داد. درصد تغییرات آزمون ها، در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل معنادار بود. نتیجه گیری: باز آموزی حسی به همراه انجام فیزیوتراپی روتین باعث بهبود معنادار آزمون های عملکردی، مهارت های دستی، و کاهش نقایص حرکتی اندام فوقانی مبتلا می گردد و انجام آن به عنوان یک نقطه اثر مثبت توصیه می شود.